หลังจาก 12 ที่ผ่านมา เด็กสาวคนหนึ่งเขาไม่เคยได้กลับไปกอดคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อเลยสักครั้ง.... คลื่นน้ำทะเลยักษ์ที่พัดเอาพ่อของเขาหายไป ที่ไม่มีวันห้วนกลับมาหาเขาได้อีกอย่างแน่นอน เพียงคำตอบนี้ทำเด็กสาวร้องร่ำไห้ เขาเสียใจ เพราะเป็นคำที่ผู้ใหญ่บอกกับเขามา ในวันนั้นวัยเพียง 5 ขวบ ด้วยความที่เป็นเด็ก เขาก็เชื่อมาอย่างนั้น ว่าในชีวิตนี้เขาเสียผู้เป็นพ่อของเขาไปแล้ว ตั้งแต่นั้นมาเวลาก็ล่วงเลย จนวันหนึ่ง ช่วงวัยนั้นจำไม่ได้ว่าเขาอายุเท่าไหร่ เขานั่งดูโทรทัศน์กับยาย เชื่อไหมว่าเขาจำชื่อพ่อของตัวเองได้จากที่โรงพยาบาล แล้วเขาก็เจอเด็กที่มีนามสกุลเดียวกับพ่อของเขา ตั้งแต่วันนั้น จากคำบอกเล่าว่าพ่อเขาเสียไปแล้ว มันเหลือความเชื่ออยู่เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น มันทำให้เด็กสาวมีหวังในการที่จะตามหา...
แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าหรอก ด้วยความเป็นเด็กก็คงได้แต่จดจำเรื่องราว และชื่อของชายผู้เป็นพ่อไปได้เท่านั้น หลังจากวันนั้นเขาโตขึ้น มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เรื่องมันน่าคิด เด็กสาวที่เชื่อโดยไม่ทันคิดในวันนั้น กลับคิดและชั่งใจในวันนี้ว่า พ่อของเขาอยู่จังหวัดร้อยเอ็ด สึนามิเกิดที่ภูเก็ต แล้วคนที่บอกว่าพ่อเขาเสียอยู่กรุงเทพ มีความเป็นไปได้นะ ที่พ่อจะลงไปทำงาน แต่ คนที่อยู่กรุงเทพเขารู้ได้ไง ?? ข้อสงสัยที่ 1 ต่อมา ไม่รู้หรอกว่าพ่อกับแม่เลิกกันเพราะอะไร แต่มันคงเป็นเรื่องที่คนเป็นแม่ไม่อยากจำหรอก และเชื่อไหมว่า แม่ไม่เคยเล่าเรื่องของพ่อให้ฟังแม้แต่สักครึ่งหนึ่งเลย เคยสงสัยเท่านั้นแต่ไม่กล้าถาม ....
พอเขาอายุได้ 17 ปีเศษ เขาหลับฝันไปว่า ในฝันเขาเจอพ่อของเขา พ่อของเขาเดินเข้ามาหาและให้เงินกับเขา 1000 บาท และเขาก็บอกกลับไปว่า หนูจะเก็บเงินพ่อไว้นะ คืนทั้งคืน ฝันทั้งฝัน เขาจำได้แค่นั้น อาจจะเป็นเพราะเขาอยากจะจดจำช่วงเวลานั้นไว้ให้มากที่สุด มันเป็นช่วงเลาเดียวที่เขารู้ว่า คนนี้พ่อของเขา และคนนี้ที่หายไปจากชีวิตของเขา เขาคือคนที่เด็กสาวคนนี้ตามหา พอเด็กสาวสะดุ้งตื่น เขาน้ำตาซึม เสียใจที่ในความฝัน เราเจอกันทั้งที แต่ทำไม ไม่โอบคนผู้เป็นพ่อเอาไว้ แล้วบอกว่าไม่ให้ไป ขอให้อยู่กับเขาไม่ไปไหนแล้ว... มันเป็นครั้งแรกที่เขามีโอกาสเจอพ่อของเขา นับจาก 12 ปีที่ผ่านมา แปลกดีที่ทำไมถึงจำพ่อของเขาได้ เขารู้ว่าคนนี้พ่อของเขา ... มันเลยทำให้มีความหวังมากขึ้น เขาจำพ่อของเขาได้ แต่ มันไม่น่าจะมีคำนี้ที่ออกมาจากปากของคนเป็นแม่นะ เขาบอกกับยายว่าเขาเจอผู้ชายหน้าคล้ายพ่อในเฟส แต่ไปดูล้วไม่ใช่ แค่นี้ แต่คำที่แม่พูดออกมานั้นทำเอาเสียใจมาก โกรธแม่ไปหลายวัน .... เสียงโทรศัพย์ดังขึ้น เด็กสาวที่นอนเล่นอยู่ ต้องรีบรับเพราะแม่โทรมา ในสายแม่บอกว่าให้รีบไปหาแล้วบอกว่าเอาโทรศัพย์มาด้วย เด็กสาวก็ต้องรีบไปหานึกว่าแม่เป็นอะไร พอไปถึงแม่ทำหน้ายิ้มด้วยความไม่พอใจอ่อนๆ แล้วบอกว่าโทรศัพย์มาดูหน่อย คุยกะใครนะ เจอใครมานะ เด็กสาวก็สงสัยว่าแม่พูดอะไร แต่พอจับประเด็นได้ก็บอกคร่าวๆไปเท่านั้น แต่แม่กลับพุดมาว่า ..คุยกะใครนะ!! คุยกับผีหรอ!! แม่พูดแบบนี้ ทำเอาเด็กสาวหน้าชาไปพักหนึ่ง พอนึกได้ ก็ไม่สนใจ เพราะรู้ว่าอยู่ต่อคงต้องคุยกันยาว ก็รีบคว้าโทรศัพย์กลับบ้านทันที ถึงบ้านไม่สนใจใครหรอก เขาห้องขังตัวเอง แล้วร้องไห้ ทำไมแม่พูดแบบนี้ ไม่รู้หรอกว่าพ่อกับแม่เลิกกันเพราะอะไร แต่นี่เป็นพ่อของหนู เด็กสาวร้องไห้พร่ำบ่นออกมาพร้อมน้ำตา ในใจก็คิดไปว่า คนที่แม่รักแทนพ่อตอนนี้ อาจจะเป็นคนที่หนู้เกียจในตอนนี้ก็ได้ หลังจากวันนั้น ก้ไม่มีการพูดถึงพ่อให้ใครฟังอีกเลย มีอะไรก็รู้คนเดียวมาตลอด เพราะคำว่าเสียใจ เลยไว้ใจใครไม่ได้ ....
# เรื่องราวทั้งหมดคนอ่านจะคิดว่าเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาก็ได้ เป็นความคิดส่วนบุคคลห้ามกันไม่ได้ ไม่มีใครรู้และเห็นว่าหลังแป้นพิมพ์คนพิมพ์ยิ้มอยู่หรือร้องไห้
12 ปีไม่เคยลืม..
แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าหรอก ด้วยความเป็นเด็กก็คงได้แต่จดจำเรื่องราว และชื่อของชายผู้เป็นพ่อไปได้เท่านั้น หลังจากวันนั้นเขาโตขึ้น มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้เรื่องมันน่าคิด เด็กสาวที่เชื่อโดยไม่ทันคิดในวันนั้น กลับคิดและชั่งใจในวันนี้ว่า พ่อของเขาอยู่จังหวัดร้อยเอ็ด สึนามิเกิดที่ภูเก็ต แล้วคนที่บอกว่าพ่อเขาเสียอยู่กรุงเทพ มีความเป็นไปได้นะ ที่พ่อจะลงไปทำงาน แต่ คนที่อยู่กรุงเทพเขารู้ได้ไง ?? ข้อสงสัยที่ 1 ต่อมา ไม่รู้หรอกว่าพ่อกับแม่เลิกกันเพราะอะไร แต่มันคงเป็นเรื่องที่คนเป็นแม่ไม่อยากจำหรอก และเชื่อไหมว่า แม่ไม่เคยเล่าเรื่องของพ่อให้ฟังแม้แต่สักครึ่งหนึ่งเลย เคยสงสัยเท่านั้นแต่ไม่กล้าถาม ....
พอเขาอายุได้ 17 ปีเศษ เขาหลับฝันไปว่า ในฝันเขาเจอพ่อของเขา พ่อของเขาเดินเข้ามาหาและให้เงินกับเขา 1000 บาท และเขาก็บอกกลับไปว่า หนูจะเก็บเงินพ่อไว้นะ คืนทั้งคืน ฝันทั้งฝัน เขาจำได้แค่นั้น อาจจะเป็นเพราะเขาอยากจะจดจำช่วงเวลานั้นไว้ให้มากที่สุด มันเป็นช่วงเลาเดียวที่เขารู้ว่า คนนี้พ่อของเขา และคนนี้ที่หายไปจากชีวิตของเขา เขาคือคนที่เด็กสาวคนนี้ตามหา พอเด็กสาวสะดุ้งตื่น เขาน้ำตาซึม เสียใจที่ในความฝัน เราเจอกันทั้งที แต่ทำไม ไม่โอบคนผู้เป็นพ่อเอาไว้ แล้วบอกว่าไม่ให้ไป ขอให้อยู่กับเขาไม่ไปไหนแล้ว... มันเป็นครั้งแรกที่เขามีโอกาสเจอพ่อของเขา นับจาก 12 ปีที่ผ่านมา แปลกดีที่ทำไมถึงจำพ่อของเขาได้ เขารู้ว่าคนนี้พ่อของเขา ... มันเลยทำให้มีความหวังมากขึ้น เขาจำพ่อของเขาได้ แต่ มันไม่น่าจะมีคำนี้ที่ออกมาจากปากของคนเป็นแม่นะ เขาบอกกับยายว่าเขาเจอผู้ชายหน้าคล้ายพ่อในเฟส แต่ไปดูล้วไม่ใช่ แค่นี้ แต่คำที่แม่พูดออกมานั้นทำเอาเสียใจมาก โกรธแม่ไปหลายวัน .... เสียงโทรศัพย์ดังขึ้น เด็กสาวที่นอนเล่นอยู่ ต้องรีบรับเพราะแม่โทรมา ในสายแม่บอกว่าให้รีบไปหาแล้วบอกว่าเอาโทรศัพย์มาด้วย เด็กสาวก็ต้องรีบไปหานึกว่าแม่เป็นอะไร พอไปถึงแม่ทำหน้ายิ้มด้วยความไม่พอใจอ่อนๆ แล้วบอกว่าโทรศัพย์มาดูหน่อย คุยกะใครนะ เจอใครมานะ เด็กสาวก็สงสัยว่าแม่พูดอะไร แต่พอจับประเด็นได้ก็บอกคร่าวๆไปเท่านั้น แต่แม่กลับพุดมาว่า ..คุยกะใครนะ!! คุยกับผีหรอ!! แม่พูดแบบนี้ ทำเอาเด็กสาวหน้าชาไปพักหนึ่ง พอนึกได้ ก็ไม่สนใจ เพราะรู้ว่าอยู่ต่อคงต้องคุยกันยาว ก็รีบคว้าโทรศัพย์กลับบ้านทันที ถึงบ้านไม่สนใจใครหรอก เขาห้องขังตัวเอง แล้วร้องไห้ ทำไมแม่พูดแบบนี้ ไม่รู้หรอกว่าพ่อกับแม่เลิกกันเพราะอะไร แต่นี่เป็นพ่อของหนู เด็กสาวร้องไห้พร่ำบ่นออกมาพร้อมน้ำตา ในใจก็คิดไปว่า คนที่แม่รักแทนพ่อตอนนี้ อาจจะเป็นคนที่หนู้เกียจในตอนนี้ก็ได้ หลังจากวันนั้น ก้ไม่มีการพูดถึงพ่อให้ใครฟังอีกเลย มีอะไรก็รู้คนเดียวมาตลอด เพราะคำว่าเสียใจ เลยไว้ใจใครไม่ได้ ....
# เรื่องราวทั้งหมดคนอ่านจะคิดว่าเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาก็ได้ เป็นความคิดส่วนบุคคลห้ามกันไม่ได้ ไม่มีใครรู้และเห็นว่าหลังแป้นพิมพ์คนพิมพ์ยิ้มอยู่หรือร้องไห้